انتقاد از «توهم زدگی» و «خیال آلودگی» در میان جریان های ضد انقلاب شدت گرفته است. تقابل واقعیت قدرتمند جمهوری اسلامی با خیال پراکنی گسترده در اینترنت تحت عنوان «جنبش سبز» به این انتقاد شدت بخشیده است.
سایت ضد انقلابی خودنویس که خود تا مدت ها در دمیدن بر حباب سبز ایفای نقش کرده در تحلیلی با عنوان «توهم تاثیر» نوشت: نوشتن در عالم مجازی مسائلی به وجود می آورد که در عالم واقع کمتر شاهد آن هستیم. اولین و بزرگترین مسئله و بلکه معضل، ترکیب تدریجی عالم حقیقی با عالم مجازی و تشخیص ندادن این دو از یکدیگر است. ممکن است این سخن به نظر غیرواقعی و حتی مسخره بیاید اما حقیقتی ست که قابل کتمان نیست. کسانی که مدت طولانی پشت کامپیوتر می نشینند و ارتباطشان با دنیا از طریق شبکه های اینترنتی و وب سایت ها و وب لاگ ها برقرار می گردد، بعد از مدتی جهان واقعی را همان جهان داخل کامپیوتر فرض می کنند که این اگر برای وب گردهای غیرنویسنده مشکلی ایجاد نکند، برای نویسندگان اجتماعی و سیاسی قطعا ایجاد اشکال می کند.
این سایت که توسط برخی روزنامه نگاران زنجیره ای متواری به آمریکا و کانادا اداره می شود، با تاکید بر این مطلب که میزان مراجعه به سایت های مخالف نشانه مراجعه واقعی و خریداران نیست، تاکید کرد: متاسفانه نویسندگان سیاسی اینترنتی به خصوص آنهایی که در خارج از کشور زندگی می کنند و تنها وسیله ارتباطی شان با جامعه داخل ایران اینترنت است، به خاطر قاطی کردن عالم مجازی با عالم واقعی و برآورد خطا به خاطر تعداد کلیک هایی که روی مطالب شان می شود و تعداد نظرهایی که زیر مطالب شان نوشته می شود و تعداد لینک هایی که در شبکه ها به مطالب شان داده می شود دچار توهم تاثیر می شوند. به بیان دیگر این گروه از نویسندگان که بیشتر ساعات عمرشان را پای کامیپوتر و در اتاق های دربسته می گذرانند، دچار اغراق در میزان تاثیر مطالب شان بر خواننده و ایضا میزان تاثیر خودشان و گفتارشان در رویدادها و حوادث اجتماعی و سیاسی می گردند که منجر به مسائل تراژدی- کمدی می شود. به عنوان مثال نویسنده ای که در فلان گوشه دنیا نشسته، و تنها وسیله ارتباطی اش با داخل کشور خطوط تلفن و اسکایپ و مسنجر و اینترنت است، به گمان محبوبیت خودش و نوشته هایش، به تدریج لباس فعال سیاسی و اجتماعی به تن می کند و آغاز به دادن رهنمود می کند چرا که بر این باور است رهنمودهای او، مانند نوشته های سیاسی و اجتماعی و برنامه های تلویزیونی اش چون درّ و گهر توسط مردم خریدار دارد و مردم(مردم واقعی کوچه و خیابان) چشم انتظار نظرهای او هستند تا چگونه در فلان راهپیمایی حضور یابند یا فلان جماعت سیاسی را دوست بدارند، یا فلان جماعت سیاسی را از خود برانند و این آغازی می شود برای توهم، و رشد توهم که گاه به خودبزرگ بینی و مگالومانیا و امراض روحی امثال آن منتج می گردد.
نویسنده سابقه دار خودنویس که با دیگر سایت ها نظیر گویا نیوز و... همکاری دارد، از موضع «یک تجربه کرده» نوشت: البته که هر نویسنده ای چه صاحب نام، چه بی نام، چه با ده هزار کلیک چه با ده کلیک، بر محیط اطراف خود و خوانندگان پرشمار یا کم شمارش تاثیر می گذارد اما ارزیابی میزان این تاثیر و چگونگی آن موضوعی ست که باید به طور واقع گرایانه مورد مداقه قرار گیرد تا نویسنده خدای نکرده از دایی جان نایب سوم فوج قزاق تبدیل به ناپلئون بناپارت نگردد. باید دیگران را از افتادن در چنین دامی برحذر داشت.