سخنگوی گروهک ادوار تحکیم با ادعای اینکه اعترافاتش تحت شکنجه بوده، چه چیزی را می تواند انکار کند؟ حضور عناصر لائیک و وابسته به گروهک هایی نظیر نهضت آزادی؟ ارتباط با منافقین؟ همکاری با گروهک های تجزیه طلب؟ یا مزدوری برای آمریکا و سازمان «سیا» را؟
اخیرا و در تداوم پروژه انکار روشنگری های عناصر فتنه گر بازداشت شده، نامه ای منتسب به عبدالله مؤمنی سخنگوی گروهک ادوار تحکیم منتشر شد که در آن ادعا شده نامبرده تحت شکنجه بوده و اظهارات وی نیز تحت فشار انجام شده است. این پروژه در ادامه سناریوی «توالت فرنگی» (سناریوی زیر سؤال بردن اعترافات و اظهارات مستند حمزه کرمی درباره خیانت ها و تخلفات مهدی هاشمی) به اجرا گذاشته شده است.
درهمین حال پایگاه اینترنتی «بولتن» به بررسی ادعای شکنجه سخنگوی گروهک ادوار تحکیم و ابراز تردید در اعترافات وی پرداخت. بولتن نیوز ابتدا اعترافات مؤمنی را درج کرد مبنی بر اینکه «یکی از دلایل انحراف، عدول از اصول و فقدان مرزبندی های روشن و اصولی در دفتر تحکیم است که موجب کمرنگ شدن مرزبندی با گروهک های التقاطی نظیر سازمان منافقین، گروهک های مارکسیستی، نهضت آزادی، ملی-مذهبی ها، و جنبش مسلمانان شد و استقلال تحکیم را نقض کرد تا جایی که تصویر حضرت امام از آرم دفتر تحکیم حذف شد» و سپس پرسید: آیا این سخنان دروغ است و تحت فشار بیان شده است؟ آیا سعید حبیبی دبیر اسبق تشکیلات تحکیم یک کمونیست دوآتشه نیست، که حتی خودش به صراحت این مسئله را بیان کرده و می کند؟ آیا افرادی چون مهدی امینی زاده و احمد زیدآبادی از اعضای کنونی و سابق دفتر تحکیم و سازمان ادوار جزو عناصر شناخته شده نهضت آزادی و گروهک ملی-مذهبی نیستند؟ آیا ارتباط برخی اعضای طیف غیرقانونی دفتر تحکیم وحدت با سرپل منافقین در خبرنامه امیرکبیر و دریافت پول از این سازمان تروریستی به اثبات نرسیده است؟ وقاحت ادوار تحکیم به جایی رسید که در نشستی که به بهانه عید فطر در سال 87 در دفتر این سازمان برگزار شد، فردی که از طرف کمیته بازداشت های خودسر دعوت شده بود پشت تریبون رفت و از سازمان منافقین دفاع کرد و به جمهوری اسلامی ناسزا گفت. آیا این سازمان از محکومان و مرتبطان با گروهک تروریستی پژاک و گروههای تجزیه طلب و فعالان قومی حمایت نکرد؟ آیا برای بیان این امور مسلم که اخبار و اطلاعات پیرامون آن در اختیار همگان است، نیاز به شکنجه وجود دارد؟
این پایگاه خبری همچنین درباره اعترافات «مومنی» مبنی بر اینکه «ما با نامه نگاری به مراجع بین المللی، اصل مشروعیت نظام را هدف گرفتیم و در خصوص انتخابات مجلس هفتم با نامه نگاری به خاویر سولانا ریاست سیاست خارجی اروپا، قبح دخالت بیگانگان در امور داخلی را شکستیم» می پرسد: آیا این نامه نگاری ها صورت نگرفته است؟ و آیا نامه نگاری با مسئولین بیگانه پیرامون مسائل داخلی از جمله انتخابات غیر از دعوت از بیگانگان جهت دخالت در امور داخلی کشورمان است؟ آیا غیر از این است که مومنی و همفکران اش سرسپردگی به غرب را به حد اعلا رساندند و برخلاف مشی جنبش های دانشجویی در سراسر عالم، از حمله آمریکا به عراق حمایت کردند و این فاجعه را طی بیانیه «بهار بغداد» جشن گرفتند؟!
سایت «بولتن» درباره این اعترافات سخنگوی ادوار تحکیم که «تعدادی از اعضای ادوار در کلاس های آموزش براندازی نرم و انقلاب مخملی به مدت یک هفته در آلمان شرکت کردند که همه مخارج، هزینه های رفت و برگشت و اقامت توسط آمریکا و تحت پوشش یکی از نهادهای حقوق بشری آمریکایی تامین شده بود» نوشت: آیا ابوالفضل جهاندار و سعید درخشندی و چند نفر دیگر از اعضای فعال دفتر تحکیم وحدت به این سفر نرفتند و در بازگشت مورد محاکمه قرار نگرفتند و با توجه به مستندات متقن محکوم نشدند؟ تمام بخش های اعترافات این مجرم امنیتی قابل اثبات است و حقایق مسلمی است که جایی برای تردید باقی نمی گذارد.
این رسانه در پایان نوشته است: گویا فتنه گران علاقه وافری به توالت فرنگی دارند و به راحتی این پروژه را رها نخواهند کرد و قصد بیرون کشیدن سر از این منجلاب را ندارند.

نوشته شده در سه شنبه 89/6/23ساعت 4:3 عصر توسط بهنام نظرات ( ) |