پرگویی و بلوف زنی محافل ضدانقلاب داخلی و خارجی، به مجادلات تازه ای در میان محافل اپوزیسیون دامن زده است.
رادیو زمانه در گزارشی به قلم یکی از اعضای اپوزیسیون خارج نشین به میتینگ های کم رونق اپوزیسیون در برخی کشورهای اروپایی و آمریکا پرداخت که به بهانه 16 آذر مذاکره شده بود. سایت «زمانه» می نویسد: این روزها در برخی شهرهای اروپا و آمریکا جلسات سخنرانی در سالگرد 16 آذر برگزار شد. آنچه در حرکت های اخیر خارج کشور شاهد بوده ایم این بوده که بیشتر سعی شده سخنرانان در میان فعالان قدیمی خارج از کشور و نسل جدید مهاجران انتخاب شود. این به خودی خود بد نیست. مشکل وقتی پیش می آید که پای صحبت های 30 ساله همفکران خودت می نشینی که با جابه جا کردن بعضی از جملات و عوض کردن اسامی، سخنان تکراری خود را به ظن خود «آپ دیت» کرده اند و به اسم حرفی نو عرضه می کنند. حرف من مسلماً این نیست که دوستان تازه وارد به صرف تازه وارد بودن خود حرف تازه ای هم داشته باشند، سؤال اصلی این است که این سخنرانی ها، آکسیون ها و همایش ها چه هدفی را دنبال می کنند؟ اگر به سخنان نسل اول مهاجران بپردازیم، به راستی دلیل سخنرانی این دوستان را نمی فهمیم. چرا که سی سال همچنان این روال را ادامه داده و با سخنرانی های خود به جز جلب توجه شخصی- که بعضی به آن نیاز دارند- هیچ مسئله ای حل نشده است.
نویسنده گزارش خاطرنشان می کند: تحلیل های ارائه شده در این جلسات در عمل، دست دوم است و مشقی که از روی دست همدیگر می نویسند، عمدتاً کارآیی خاصی ندارد و تأثیرگذار نیستند؛ روشنگرانه نیستند. هیچ جنبشی در بود یا نبود این سخنرانی ها چیزی به دست نیاورده یا از دست نداده، پس ادامه این آکسیون ها به این شکل چه فایده ای دارد؟ سخنرانان در دوره جدید عمدتاً همان سخنرانان اپوزیسیون 30 سال گذشته بوده اند و هر شهری در هر کشوری کسانی را دارد که شیفته تریبون هستند و احتمالاً در هر جلسه در نهایت برای حدود 50 نفر سخنرانی می کنند. این سخنرانان چه می گویند که در طول این سی سال نگفته اند و این شنوندگان چه خواهند شنید که تاکنون نشنیده اند؟ نتیجه این سخنرانی چیست که تاکنون مطرح نشده است؟
این اپوزیسیون سرخورده اضافه می کند: تجربه من به عنوان یک فعال اجتماعی در طول سالیان این است که شرکت کنندگان ثابت و قدیمی این گونه مراسم، به روال همیشه در این برنامه ها هم شرکت می کنند و حرف هایی را که همیشه شنیده اند و گفته اند، و این چرخ کماکان بر روال همیشگی اش می چرخد. اما آیا واقعاً هدف این است؟ آیا هدف رفتن همان راهی است که سی سال رفته ایم؟ یا شاید هدف این است که یک بعدازظهر جمعه مان را دور هم باشیم؟ اپوزیسیون خارج از کشور بیش از 25 سال است که چنین جلسات سخنرانی را ترتیب داده است.
نویسنده رادیو زمانه نهایتاً تأکید کرد: گذاشتن آکسیون برای خالی نبودن عریضه، اثرات غیرقابل جبرانی بر اپوزیسیون خارج کشور گذاشته که نتیجه آن همین است که امروز شاهد آن هستیم. همین عمل های بی اثر منجر به تبدیل اپوزیسیون خارج از کشور به چیزی شد که یادآور آن ترانه غم انگیز قدیمی است: «تو فقط هستی که باشی، تو نه مرگی نه تلاشی». این جلسات سی سال است که برگزار شده اند و باور کنید سی سال دیگر هم می توانند برگزار شوند.
در همین حال «آرش-ب» از روزنامه نگاران زنجیره ای که از فراریان نسبتاً خارج نشین محسوب می شود، در نوشته مشابهی به بی عرضگی اپوزیسیون داخلی و اصلاح طلبان و نفاق جدید پرداخت. وی در سایت ضد انقلابی «روزنت» نوشت: اصلاح طلبان همان روزهایی که مست فتح سنگر به سنگر کرسی های قدرت بودند و در تقسیم غنایم، جام می را خود در دست می گرفتند و خون دل را نصیب دفتر تحکیم کردند، به دانشجویان به عنوان سوخت موتور اصلاحات نگاه می کردند و شیوه چشم آنان از ابتدا فریب جنگ داشت. با این همه دانشجویان تحکیم، متهم ردیف اول شکست اصلاحات شدند.
روزنت می افزاید: قصد طعن به اصلاح طلبان نیست اما پس از حوادث عاشورای سال گذشته، خیلی ها از ابتکار در روش های مبارزه سخن راندند و از ابتکارات جدید گفتند. اما هر چه بیشتر درباره این روش ها و ابتکارات بجویی، کمتر می یابی. برای بعضی ها، روش های نوین مبارزه خلاصه شده است در فعالیت هایی که در شبکه های اجتماعی چون بالاترین و فیس بوک و توییتر و... انجام می دهند، برخی دیگر نیز تصور دارند که در ذهن داشتن آنچه که سال گذشته رخ داده است، خود بزرگ ترین مبارزات است. کسی هم در این میان نپرسید پس چه شد شیوه های جدید و کجاست شبکه های اجتماعی که قرار بود خانه به خانه، محله به محله، شهر به شهر و... گسترش یابد.

نوشته شده در شنبه 89/9/20ساعت 5:5 عصر توسط بهنام نظرات ( ) |