من فردا در خیابان های تهران سبز می شوم. این عبارت آخرین تبلیغات فریبکارانه ای بود که عناصر ضد انقلاب خارج نشین روز پنجشنبه در آستانه روز قدس انجام دادند تا بقایای گروهک ها و برخی عناصر ساده لوح را به خیابان بیاورند و مرگ فتنه سبز را انکار کنند.
رسانه های ضد انقلاب- اگر چه بی رمق تر از سال گذشته- تبلیغاتی را سازمان داده بودند تا بتوانند ولو به صورت نقطه ای چند ده نفر را به خیابانی حاشیه ای در تهران بکشانند و نتیجه بگیرند که اپوزیسیون وابسته هنوز قدرت سازماندهی دارد. این جریان در عین حال از یک سردرگمی آشکار رنج می برد. کسانی چون خاتمی، محتشمی پور و منتجب نیا طی چند روز پیش از روز قدس سعی کرده بودند با عبرت آموزی از افتضاح بزرگ فتنه گران در روز قدس سال گذشته، به طور تلویحی از بار مسئولیت شعار صهیونیستی «نه غزه، نه لبنان» شانه خالی کنند. موسوی و کروبی هم ضمن دیداری، بی آنکه به حرکت انحرافی آشوبگران اعتراض کنند تظاهر به حمایت از ملت فلسطین کرده بودند هر چند که از حاشیه سازی هم ابایی نداشتند کروبی با برخی مواضع تند و تحریک آمیز تلاش کرد خود را در کانون توجهات قرار دهد و با ایجاد تشنج در اطراف منزل خود، به محوریت ماجرا تبدیل شود. در تشنج ایجاد شده در اطراف منزل کروبی و در پی شلیک محافظان وی 4 نفر زخمی شدند. فتنه گران با پیش بینی عدم همراهی مردم بلکه تبدیل شدن روز قدس به روز انزجار از فتنه، تلاش داشتند شکاف و نزاع شدید میان جریان های حاضر در فتنه سبز را کتمان کنند و ضمن ایجاد هیجان، از تشدید نزاع ها جلوگیری کنند.
اما در عرصه رسانه های ضد انقلاب فضای دیگری حاکم بود. نویسنده سایت خودنویس که روز پنجشنبه از خارج کشور ادعا می کرد «من فردا در خیابان های تهران سبز می شوم»، نوشته بود: جریان سبز نیاز به یک تنفس دارد. نمی دانم سبزها می آیند یا نه؟ نمی دانم باز هم می توانیم خودی نشان بدهیم یا نه؟ وای بر من... مگر می توانم شیخ مهدی کروبی را فراموش کنم و دعوتش را لبیک نگم؟! خیلی باید نامرد باشم که تنهایش بگذارم... از دستگیری و سرکوب می ترسم ولی با وجدانم چه کنم؟! نمی دانم فردا چه می شود ولی دوستان سبز اندیشم چه سکولار چه با دین چه بی دین چه اصلاح طلب و چه اصولگرا من فردا در خیابان های تهران می بینمتان... یاحسین، میرحسین.
اما وقتی شواهد نشان داد کسانی چون موسوی جرئت خطر ندارند و کسی از فتنه گران جرئت آفتابی شدن ندارد، همین سایت نوشت: مهندس جان، همین هفته، جمعه آخرماه رمضان است ها. جمعه دیگر عید فطره! آدم کم کم نگران می شود نکنه موسوی جمعه آخر ماه رمضان را اشتباه گرفته که بیانیه نمی دهد. مهندس جان! این جوری که بوش میاد به روی خودت نمیاری که جمعه آخر است.
سایت صهیونیستی بالاترین هم این روزها به ویژه از دیروز با بدحالی مواجه شده است چندان که می نویسد: روز قدس هم آمد. نمی دانم به چه کسی باید ایراد گرفت. به خودمان که مانند تمام مقاطع تاریخی اهل شوک هستیم و وقتی از جوگیر شدنمان می گذرد همه چیز را فراموش می کنیم. به آقای سازگارا و کمیته نامعلوم کاما که با وجودی که دید 22 خرداد با همین تظاهرات پراکنده ای که اعلام کرد دستگیری ها روی دست بچه های ایران گذاشت و باز هم در 18 تیر روی تظاهرات پراکنده تاکید کرد و کسی نیامد و امروز هم... یا به دوستان خارج نشین مرفه بی درد که مدام در شبکه های لس آنجلسی خود تبلیغ می کردند روز قدس از آن حکومت هست و به تظاهرات نروید. یا به آقای موسوی که حداقل شجاعت کروبی را هم نداشت و نشست و بیانیه داد. یا به سایت هایی نظیر بالاترین که هر موضوعی به نام روز قدس می آمد سریع حذف می شد. یا به آن رهبر کاریزماتیکی که پیدا نشد و یا به کسانی که در خانه های گرم نرم خود نشستند و تا من آی دی یاهو را آنلاین کردم هزار پیام می آید که چه خبر؟ }}}} دیگر خبرهایم را به شما نخواهم گفت!!! {{{{
این سایت در سوگنامه دیگری می نویسد: تجربه 22 بهمن و 22 خرداد را داشتیم اما باز هم همان ایده ها بود که بود. «پنجشنبه ساعت 10 شب به پشت بام ها بروید و شعار الله اکبر بدهید.... جمعه صبح راس ساعت ده به خیابان ها بیایید و تظاهرات پراکنده داشته باشید.... نمادها یادتان نرود». آیا این ها همان فرمولهایی نیست که در روز 22 بهمن و 22 خرداد هم اجرا شد و نتیجه مناسبی نداشت؟ آیا منطق حکم نمی کند که وقتی کاری برای یکبار انجام شد و به هر دلیلی خنثی شد تاکتیکها را تغییر دهیم. ساده اندیشی بود اگر باور می کردیم امروز امکان حضور راهبران جنبش در تظاهراتی که نه برنامه مشخصی داشت و نه بیانیه برای آن صادر شده بود وجود دارد و ساده اندیشانه تر اگر فکر می کردیم که امکان حضور گسترده در خیابان های مملو از نیروهای نظامی با انواع سلاح های سرد و گرم وجود خواهد داشت. هشدار اول را الله اکبر دیشب نشان داد. اما نظیر یک اپوزیسیون ضعیف بلافاصله یکی دو فیلم از چند صدای الله اکبر در کوچه های فرعی نشان دادیم و گفتیم ببینید ملت هنوز از این ایده ها حمایت می کند! بعد هم انواع ابراز احساسات در مورد حماسه سازی فردا شروع شد که آری در راه آزادی وطن فردا به خیابانها می آییم و... چرا؟ آیا گذشت یکسال و سه ماه از این جنبش به جای اینکه ما را به واقع بینی و بررسی پتانسیل های موجود برای پیشبرد آن برساند به رویابافی و رخوت نرسانده است؟
سایت ضد انقلابی ایران گلوبال هم از قول یکی از عناصر گروهکی که سری به خیابان های دور از ازدحام مردم زده بود می نویسد: الان از میدان هفت تیر به میدان ولی عصر آمدم. هیچ خبری از هیچ کس ما نبود. تقریبا تمام مسیر را قدم رو و تنها رفتم. زیر پل کریم خان از تنهایی خودم می خواستم زار بزنم.
یک ضد انقلاب نیز در بالاترین تصریح کرد: بعد از ماجرای 22 بهمن دیگه از تظاهرات پرشور در اعتراض به جمهوری اسلامی خبری نشد.
در ابتدا یک گروه سردی مردم رو منکر شدند و عده ای هم اعلام کردند که فتنه خوابید. مقصر کیه؟ آیا موسوی و کروبی بعد از ماجرای روز عاشورای سال گذشته و تند شدن شعارها پا عقب کشیدند و تصمیم گرفتند که اعتراضات به پند و اندرزهای پدرانه گاه و بیگاه تقلیل پیدا کنه؟ آیا کسانی مثل ابراهیم نبوی، مهاجرانی، کدیور، نیک آهنگ کوثر و... باعث ایجاد چند دستگی در مردم و از هم پاشیدگی معترضین شدند؟ آیا اساسا ما آدم های جوگیری هستیم؟
بالاترین همچنین به طعنه و ناراحتی نوشت: ماجرای 22 بهمن نشان داد اگر عده ای از سبزها، به «شمال» رفتند دلیلی دارد، اینکه جنبش نیاز به تغییر تاکتیک دارد تا سبزها موثر بودن مبارزه را باور کنند و منفعل نشوند.
اما یکی دیگر از همین کاربران معتقد بود: در آستانه روز قدس هیچ خبری نیست. پای بالاترین بنشینید تا صبح دولتتان بدمد(!)
و سرانجام این کامنت در بالاترین که؛ «متاسفانه هر کس در جریان سبز، رئیس شده و برنامه می دهد. تا وقتی که سران جنبش از اسلام و اهداف خمینی سخن بگویند، همین است. ما بی برنامه ایم. من این بی برنامگی را روز 22 بهمن دیدم».
یادآور می شود آشوبگران سال گذشته در اوج تشنجات خیابانی و به دعوت عناصری چون کروبی و موسوی و خاتمی، روز قدس را بهانه ای برای حرمت شکنی، روزه خواری، فحاشی علیه جمهوری اسلامی و شعار دادن به نفع آمریکا و رژیم صهیونیستی قرار داده بودند.

نوشته شده در شنبه 89/6/13ساعت 4:16 عصر توسط بهنام نظرات ( ) |